Η παράσταση εικονίζεται όχι όπως συνηθίζεται, κατά τη διαγώνιο του αμφίου, αλλά κατά τους άξονες του ορθογωνίου, και τούτο γιατί πολλές φορές οι ιερείς φορούσαν το επιγονάτιο κρεμώντας το όχι από τη μέση αλλά από τον ώμο χιαστί.
Παριστάνει το Βρέφος-Ιησού ξαπλωμένο σε λίκνο με το κεφάλι ακουμπισμένο στο δεξί του χέρι. Ένας Άγγελος τον παραστέκει, αριστερά, κρατώντας δοχείο με τα όργανα του Πάθους, ενώ η Θεοτόκος, δεξιά, ανεμίζει προστατευτικά με ριπίδιο τον ύπνο του Βρέφους.
Ολόκληρο το ύφασμα σκεπάζεται από το αργυροκέντημα σε βελονιά μπακλαδωτή. Με αργυρόνημα θαλασσί σε βελονιά καμάρες διανθίζεται το λίκνο, το ένδυμα της Θεοτόκου και το ριπίδιο. Ο πλοχμός της παρυφής σχηματίζει σταυρούς και μετάλλια με αστέρια. Σε ελάχιστα σημεία, κόκκινα μετάξια διαστίζουν το αργυροκέντημα δίνοντάς του μια νότα ζωηρή, που αντί να ενοχλεί την πνευματικότητα της εικόνας, αντίθετα την επιτείνει ανακαλώντας στη μνήμη τον μέλλοντα σταυρικό θάνατο του Βρέφους.
Η εικόνα συμβολίζει την ενσάρκωση του Λόγου και τη λύτρωση του κόσμου. Ως Αναπεσών ο Χριστός αναφέρεται και στα ιδιόμελα του Μεγάλου Σαββάτου. [ Μαρία Θεοχάρη ]
ΠΗΓΗ: "Οι θησαυροί της Μονής Πάτμου". Εκδοτική Αθηνών.
